انتقاد پذیر بودن از اون چیزهایی هست که همه تو حرف خوب قبولش دارن و میگن اگه انتقاد سازنده باشه می پذیریم و ... اما در عمل کمتر کسی خودش رو انتقادپذیر نشون می ده . اکثرا تا ازشون انتقادی می شه فورا در مقابلش موضع می گیرن و یا عیبشون رو توجیه می کنن .  واقعا چند بار شده کسی ازمون انتقاد بکنه و در مقابل ما خیلی منطقی برخورد کنیم و یا در جواب اون شخص انتقاد کننده بگیم : ‘حرف شما درسته . خودم هم به این نتیجه رسیدم . ولی متاسفانه هنوز نتونستم این عیبم رو برطرف کنم ‘ و یا ‘واقعا !؟ من نمی دونستم همچین ایرادی دارم . خیلی ممنون که ایرادم رو بهم گفتی . سعی می کنم رفعش کنم .’ ...

البته داشتن یه همچین برخوردی خیلی سخته . کلا قبول انتقاد سخته و کار آسونی نیست . قبول انتقاد یعنی پذیرش اینکه من دارای نقص هستم . و این خیلی سخته و خیلی مهم . به نظر من قبول نقص یعنی برداشتن اولین قدم برای کامل شدن . چون وقتی ما می پذیریم عیب و نقصی داریم ، به دنبال راهی برای رفع اون می گردیم و چون جوینده یابنده هست درنتیجه راهی پیدا می کنیم و اون مشکل و یا نقص رو برطرف می کنیم . اما اگه نقصمون رو نپذیریم و یا مدام بخوایم اون رو توجیه کنیم ، در پی یافتن راهی هم برنمیایم و در نتیجه ناقص می مونیم . پس بیایم واقعا انتقاد پذیر باشیم . چون برای کامل شدن و به اوج رسیدن راهی جز این نداریم .